Τιμάμε σήμερα τη Λαϊκή Εξέγερση του Νοέμβρη του ΄73
ενάντια στην Αμερικανοκίνητη χούντα, στο στρατοκρατικό και φασιστικό καθεστώς
που καταδυνάστευσε το λαό μας για εφτά ολόκληρα χρόνια και εδραίωσε
τους όρους της Ιμπεριαλιστικής Εξάρτησης της χώρας, της πολιτικής
και κοινωνικής ανελευθερίας, της μορφωτικής περιθωριοποίησης των πολλών
και της οικονομικής εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων.
Η δικτατορία των
συνταγματαρχών (Παπαδόπουλου-Παττακού-Μαρκεζίνη) που επιβλήθηκε στον τόπο
μας στις 21 Απρίλη 1967 είναι άρρηκτα δεμένη τόσο με τα συμφέροντα του
Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στην περιοχή, όσο και με μια στυγνά αντιλαϊκή
πολιτική που επιβάλλεται στη χώρα μας ήδη από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου
πολέμου, που έδειξε τη μαζικότητα του Δημοκρατικού Λαϊκού κινήματος του Ε.Α.Μ
και προδιέγραφε τη συνολικότερη πολιτική νίκη της Αριστεράς.
Από τότε υιοθετείται από την κυρίαρχη αστική τάξη μια
στυγνή πολιτική διώξεων και ποινικοποίησης της Δημοκρατικής Κοινωνικής Δράσης,
που βρήκε την πιο δραματική έκφρασή της στον εμφύλιο(1946-49), στις
πολιτικές διώξεις των αριστερών, των κομμουνιστών, των δημοκρατικών
δυνάμεων σε όλη τη δεκαετία του 50, στις φυλακές και στα απάνθρωπα
στρατόπεδα συγκέντρωσης στα ξερονήσια(Μακρόνησος-Αη Στράτης-Λέρος κλπ)
Αυτό το πολιτικό κλίμα της ανελευθερίας, της
καταστολής, της φτώχειας δεν τιθασσεύει τις λαϊκές αντιστάσεις, που
-συσπειρωμένες εκλογικά στην Ενωμένη Δημοκρατική Αριστερά(Ε.Δ.Α )-δίνουν και τη
μάχη της εκλογικής αντιπροσώπευσης, αναπτύσσοντας παράλληλα την
Αντιϊμπεριαλιστική Πάλη, αλλά και τους οικονομικούς, διεκδικητικούς
πολιτικούς αγώνες. Ετσι η δεκαετία του 60 σφραγίζεται από το λαϊκό αίτημα για
απαλλαγή της χώρας από την επικυριαρχία των Η.Π.Α, για έξοδο από το συνασπισμό
του πολέμου , δηλ το ΝΑΤΟ, για απομάκρυνση των ΝΑΤΟϊκών βάσεων από τον τόπο
μας. Αποτέλεσμα αυτού του ανυποχώρητου λαϊκού αγώνα για ειρήνη και δημοκρατία
αποτέλεσε και η δολοφονία του αγωνιστή και βουλευτή της Ε.Δ.Α Γρηγόρη Λαμπράκη
το 1961, η οποία συνοδεύεται δύο χρόνια αργότερα από τη δολοφονία μιας
άλλης ηρωϊκής μορφής του φοιτητικού κινήματος, του Σωτήρη Πέτρουλα το 1963.
Το αναπτυσσόμενο λαϊκό αριστερό και δημοκρατικό
κίνημα γίνεται εφιάλτης στις δυνάμεις της αντίδρασης, της οικονομικής
ολιγαρχίας και της Ιμπεριαλιστικής Υποτέλειας. Για αυτό το λόγο, τον Ιούλιο του
1965 ετοιμάζεται το Συνταγματικό Πραξικόπημα, καταργείται δηλ η κοινοβουλευτική
πλειοψηφία της Ενωσης Κέντρου στη βουλή, με την αποστασία μερίδας των βουλευτών
της, με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για μια συνολικότερη εκτροπή δύο χρόνια
μετά, τον Απρίλη του 1967, οπότε και επιβάλλεται η φασιστική δικτατορία
των συνταγματαρχών. Επομένως το στρατοκρατικό καθεστώς της δικτατορίας
του 67 αποτελεί την κορύφωση μιας στυγνής διαδικασίας ποινικοποίησης και
εκφασισμού του κοινωνικού βίου, που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, ήδη από την
εποχή του εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα, όπως δείχνει και το σύνθημα του
αντιδικτατορικού αγώνα «Ε.Α.Μ-ΕΛΑΣ-ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»
Σε όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια του φασισμού, το
Ταξικό Λαϊκό Κίνημα, έχοντας στη φαρέτρα του την ιδεολογική και πολιτική νίκη
της σοσιαλιστικής επανάστασης και του παγκόσμιου αριστερού κινήματος, σταθερά
και αταλάντευτα τάσσεται κατά της Φασιστικής Δικτατορίας.Αναπτύσσει την
Αντιϊμπεριαλιστική Πάλη και τις οικονομικές διεκδικήσεις του, συνδέοντας το Εργατικό
με το Φοιτητικό κίνημα. Οι διώξεις των αριστερών και δημοκρατών
πολλαπλασιάζονται, η ποινικοποίηση των φρονημάτων και η πολιτική καταστολή
μετατρέπονται σε κυρίαρχο νόμο σε μια στρατοκρατούμενη κοινωνία, όπου το
ισοπεδωτικό δόγμα «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών» έρχεται να αναδείξει το
εθνικιστικό σκοτάδι και τον κοινωνικό υπνωτισμό ως κυρίαρχο αίτημα των
στρατοκρατών. Αυτό το κοινωνικό κλίμα της ανελευθερίας συμπορεύεται με την
οικονομική καθίζηση των λαϊκών στρωμάτων, την υφαρπαγή του λαϊκού εισοδήματος
από την ολιγαρχία και το τουριστικό επιχειρηματικό κεφάλαιο , που βρίσκει
πρόσφορο έδαφος επικερδών επενδύσεων.
Απέναντι σε αυτόν τον κοινωνικό και πολιτικό
σκοταδισμό αντιστέκονται οι οργανωμένες δυνάμεις του Αριστερού και ευρύτερα
Λαϊκού Κινήματος, στις οποίες καθοριστικό ρόλο παίζουν οι οργανώσεις της
νεολαίας και-ιδιαίτερα-οι φοιτητικές παρατάξεις. Γιατί το Πανεπιστήμιο την
περίοδο της εφτάχρονης δικτατορίας γίνεται φυτώριο ανάπτυξης της
αντιδικτατορικής πάλης, μέσα από την αξιοποίηση των πολιτιστικών συλλόγων, τους
οποίους μετατρέπει σε χώρους αντιστασιακής δράσης. Η παρανομία δεν πτοεί το
φοιτητικό κίνημα, το οποίο αρνείται τη διορισμένη από τη Χούντα διοίκηση της
Ε.Φ.Ε.Ε , οργανώνει τη δράση του και αντιστέκεται στο φασισμό.
Ψυχή της αναπτυσσόμενης αντιδικτατορικής πάλης
αποβαίνουν οι φοιτητικές παρατάξεις της Α.Α.Σ.Π.Ε, της Π.Π.Σ.Π, της ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ
και του Ρήγα Φεραίου. Η χούντα ποινικοποιεί τους αγώνες, διώκει και καταστέλλει
τους αντιστεκόμενους φοιτητές, σε άλλους επιβάλλει την υποχρεωτική στράτευση
και άλλους στέλνει- μαζί με πολλούς δημοκράτες αγωνιστές -στα κολαστήρια της
ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου η θηριωδία της χούντας καταγράφει σκηνές φρίκης.
Τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας κορυφώνεται ο
φοιτητικός και εργατο-λαϊκός αγώνας, έτσι ώστε να παγιώνεται πια η συνείδηση
ότι στρατοκρατική χούντα θα ανατραπεί από το Λαϊκό Κίνημα.Ετσι
εδραιώνεται-ιδιαίτερα στο φοιτητικό χώρο- η αναγκαιότητα των Καταλήψεων των
Πανεπιστημιακών σχολών. Η αρχή μιας τέτοιας δράσης έγινε το Φλεβάρη του 73, με
την Κατάληψη της Νομικής της Αθήνας, η οποία αποτέλεσε το πρώτο βήμα μιας
οργανωμένης ανατρεπτικής δράσης του Φοιτητικού Κινήματος.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου αργότερα, το Νοέμβρη του
1973, ήρθε ως φυσικό επακόλουθο των εξελίξεων , που ήδη είχαν διαμορφωθεί στη
βάση και οι οποίες υπερέβαιναν τις δυνατότητες των αναλύσεων πολλών φοιτητικών
παρατάξεων. Ωστόσο, η επαναστατική πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος δικαιώθηκε
στην πράξη. Το Πολυτεχνείο έγινε χώρος συσπείρωσης όχι μόνο των φοιτητικού,
αλλά συνολικότερα του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μεταβλήθηκε σε δυνατή
φωνή αντίστασης μιας καταπιεσμένης κοινωνίας, που απαιτούσε το αυτονόητο:
«Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»
Η στρατοκρατική χούντα αρνείται να αποδεχτεί την ήττα
της, διαπράττοντας άλλο ένα μεγάλο έγκλημα, πριν την οριστική της πτώση, την
αποδοχή δηλ της Αμερικανοκίνητης Διχοτόμησης της Κύπρου, με την
Τουρκική εισβολή και κατοχή του Βόρειου τμήματος του νησιού.
Σήμερα, τριάντα εννιά χρόνια μετά το μαζικό
ξεσηκωμό το Νοέμβρη του 73, σε συνθήκες επιβολής ενός ταπεινωτικού για το
λαό μας καθεστώτος Εξάρτησης και Υποτέλειας στους
Ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της Ε.Ε, της Ε.Κ.Τ και του Δ.Ν.Τ, σε ένα διεθνές
κλίμα δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, ο λαϊκός
αντιδικτατορικός Αγώνας φωτίζει τη διεκδικητική δράση και την ενωτική πάλη της
νεολαίας και των εργαζομένων ενάντια στο ΑΝΤΙΛΑΪΚΟ ΜΝΗΜΌΝΙΟ της ληστείας
του λαϊκού εισοδήματος, της διάλυσης της Παιδείας, της εξάρτησης και της
υποτέλειας.
Καθοδηγεί την πάλη της σπουδάζουσας νεολαίας
ενάντια στο νέο αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο για την Εκπαίδευση, που μετατρέπει το
Πανεπιστήμιο σε επιχείρηση, αλλά και ενάντια στο νέο σχεδιαζόμενο
μεσαιωνικό σχολικό μοντέλο, το οποίο καταργεί βασικές μορφωτικές
κατακτήσεις των μαθητών και εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών.